Bilgisayar Tuttu

12 saattir bilgisayar başındayım. Yazılar, fotoğraflar, sorunlar, sorular... Artefact beni bazen çok yoruyor. Bir yandan da çevirim var, atmam gereken mailler var, araştırma yapmam gereken iki makalem var, yatıştırmam gereken sinirim var, aklamaya çalıştığım alnım, düze çıkarmaya çalıştığım şerefim var falan... Biliyordum bunun sonunda kusmak olduğunu.

Onu da oturduğum yerden yapmak zorundayım ve de. Daha bu sabah düşünmüştüm kim yatalak kalsa bakarım hiç çekinmeden diye. Sanırım bu ben olucam. Bunu düşünmek saçma. Çoğu gece annemin ve babamın cenazesinde kendimi hayal edip zorla ağlamalarım kadar saçma.

Hala tonlarca işim var, ve nedense hepsi bilgisayarda. Lanet olsun. Geçen gün uzun süre sonra yatağımda oturarak kitap okudum. Ya yatarken okuyordum ya da koltukta iki büklüm; ikisinin sonu da uyku oluyordu. Ama aydınlıkta güneşin altında özlemişim valla. İşlerim bitince de balkona geçicem. İstanbul'un -kötü bir yerinde oturuyor olsam da- biraz daha keyfini çıkarıcam. Bahar havası, yeni düşünceler, yeni hayaller... Beni çok iyi karşılayacak bi şeyin tam da önünde duruyorum. Zamanım o kadar da az değil, ben de onu iyi karşılamalıyım. Bu halde beni görürse hoş olmaz. Birbirimize sarıldığımızdaysa yalnızlığıma boğacak beni ama eminim bulutlarında da dolaştıracağına. Beni seviyor, istiyor, çağırıyor. Ve ben "iyi" gitmek için elimden gelen her şeyi yapmaya hazırım şimdi.

Neyse bu yoğunlukta bir buraya yazmadığım kalmıştı o da oldu. Bi parça daha kusup işime dönmeliyim.

Hiç sağlam değilim, hiç...