Kafası Kıtırtılı Çocuklar

Küçük bir mahallenin dar bir sokağında oturuyorum ve her gün bu sokakta beş dakika falan yürüyorum işe gidip gelirken. Bu sokakta yaşı 15'i geçmeyecek oğlanların lafını da yiyorum zaman zaman hatta. İstanbul çocuklarının öfkesine, cesaretine, yüksek sesine hayran mı kalsam üzülsem mi bilemiyorum. Bir terslik olduğu kesin ama.

Tek düşüncesi, benim bile iki elimle sarabileceğim kaburgalarının içindeki tek heyecanı karşıdan karşıya geçebilmek olan bir kız var burada. 10-15 defa sağa sola çevirip duruyor kafasını, gelen giden yok, yine de bakınıyor uzun uzun, sonra sanki hemen arkasından araba gelecekmiş gibi ayakları kıçına vura vura karşıya geçiyor. Oysaki giden gelen hâlâ yok.

Bu çocukluk değil, o bedenler bu kadar ölüm korkusunu kaldıramaz, ölümden haberi olmasa da dayaktan korkuyordur işte, farkı yok. Bacağını kıracak olsa annesinden yiyeceği dayak da var sonunda, eminim. Dayak yiyen çocukları tanıyabiliyoruz çünkü. Neyse bu onun için fazla bence, adil değil. Biz dere kenarında önümüze arkamıza bakmadan bacaklarımızı özgürce sallarken, etrafı duvarla çevrili kocaman çim dolu arka bahçemizde koşup sadece birbirimizi ebelemeye yoğunlaşmışken bu çocuğun içindeki telaş bana çok geliyor. Yanlış geliyor.

Kalp atış sayımız madem belli, bu çocukların neden ömründen yiyorsun İstanbul'cum, eh?