Ya Sinirden Ya Yüceliktendir Kafamın Tavanlara Vurması

Geçen kış bi yazı yazmıştım "kadın olamadım" diye. Yalan söyleyemediğim, vefalı olduğum ve ne kadar büyük konuşursam konuşayım arkasında durduğum için. Önüme gelenle yatmadığım, küçük hesaplar yapamadığım, küçük düşünemediğim, ağzım açık aptal aptal gülüp tanımadığım insanların kucaklarında oturamadığım için sanırım kadın olamadım demiştim.

Yok canım, kadın olan benmişim asıl. İyi, sağlam da bi kadın olmuşum esasında. Alkolik, psikopat bu adamı iyi ki sevgili yapmışım kendime zamanında. Ve iki yüzü de kokuşmuş insanların yapmacık sırıtışlarının altından esasında fışkıran sağlam kıskançlıklarına dayandırdığım mükemmel arkadaşlıklarım olmuş iyi ki.

Hiç pişman değilim, harcanan yıllarım ya da sinirlerim olsun. Hiç pişman değilim şu anda. Çok sinirliyim ve içime girip mideme baskı uygulayan o yumruk beni kendime getiriyor daha çok. Şükür ediyorum küfürlerimin yanında. İyi ki buradayım, iyi ki. Nasıl da kurtardım paçamı, oha!

Ukalalığım tuttu, ne muhteşem bi insan oluyorum ben böyle boktan sinirler yaşadıkça ya allah kahretsin!

Simay ne alemde diye merak edip buraya baktığınızda benim için küçük iğrenç bulantılar yaratan çok önemli tecrübeler olduğunuzu göreceksiniz sadece.

Bana yanlışlarıyla doğru olmayı öğreten eski dostlarıma ve beynini kısım kısım bira şişelerinde unutan Barış'a selam olsun!