Başlatma Aşkına

Hepimizin derdi aşk olmuş. Eyvah sevgilim yok! Eyvah aldatıldım! Eyvah terk edildim! Eyvah sevgilim bana kötü davranıyor! Eyvah evde kaldım! Bıd bıd bıd. Çok mutluyum sevgilim var! İyi ki böyle çok güzel biriyleyim! Ne güzel tatile çıktık! Aman bana hediyeler aldı! Bıd bıd bıd. Gelemem sevgilim kızar! Gelemem sevgilimleyim. Yapamam, sevgilim ne ders sonra! Bıd bıd bıd.

Sevgili düşünmekten kendini unutuyor insanoğlu. Hepimiz mutluluğumuzu, huzurumuzu sevgiliye aşka bağlamışız. Kimse annesiyle tartıştıktan sonra günlerce ağlamıyor, ya da hiçbirimiz işsizim diye ağlamıyoruz bir yıl boyunca her gün. Çünkü hepimizin aklı şeyimizde. Ne kadar yanlış olsa da böyle. Aynı sevgiyi, aynı nefreti bize başkaları da verebilir. Başkaları da bizi mutlu ya da mutsuz kılabilir. Olay cinsellikte bitiyor işte. Daha öptüğünde insanı belli bir kategoriye sokuyorsun. "Sen benim sevgilimsin ve bundan sonra ne olursa olsun senin tutumun benim psikolojimi değiştirecek sadece." Ve parantez içinde "Çünkü ben bir gerizekalıyım; ama suçlama insanım."

Herkes birbirine "Kendi hayatını yaşa, onun hayatının bu kadar içinde olmasına izin verme." der ama söyleyenler de dahil bunu yapamazlar. Ben de öyleyim. Bu belli duygu durumunu öyle bir yere koyuyorum ki iplerimi eline alıyor. Ha ben de alıyorum ipleri bazen elime. Ama bu ipler kendi iplerim olmuyor işte. Sonra ipler dolanıyor, kuklalar yamuluyor, dengesizleşiyoruz.

Bir iddiam var; evet sevgilisi olan herkes dengesizleşir. Çünkü kulağına tekmeyi yemiştir o öpücüğü vererek. Ve bu dengesizlik bu durum sürdükçe devam eder. Kendimizi öyle alıştırırız ki bu dengesizliğe, o yüzden hayatımıza 6 ay biri girmeyecek olsa kudururuz. Hadi canım hepimiz biliyoruz niye kudurduğumuzu. İplerimiz boştadır ve kolumuz kendi iplerimizi tutacak kadar uzun değildir.

Kim olduğumuzun hiçbir önemi yok, iyi ya da kötü hissetmemizi sağlayan tek şey sevgilidir.

Of bunları yazdıkça ne kadar saçmaladığımızı görüyorum. Ve bile bile saçmalamak gibisi de yok.