Hayat Bir Hamburgerse ve Herkesin Kafasına Göreyse.

Böyle zamanlarda hep aklıma ağlaya ağlaya evden kaçıp Aksaray'a kadar koşmam ve tacize uğrayıp yine ağlaya ağlaya eve dönmem geliyor. Ergenlik çağları da değil, ilişki bokları işte.

Old Love dinlemeyeli çok olmuş. 2009 yılına girmiştik, Ocak 21, Simge'yle Taksim'de 3.1 mi ne öyle bir mekana gittik. Mekanın zamanın önemli olmadığı bi gündü. Simge'nin yanımda olması yeterliydi, gergindim, yalnız olmak felaket olurdu. Ve Old Love çalıyordu. O güne kadar kötü gelen sesten bu şarkı daha da kötü geliyordu. Bir morluk, birkaç bira, sonrasında Simit Sarayı, paketiyle çaya batırılan ve 1 saat oynanan şekerler.

Dolup dolup taşan kalbim, çalan şarkı. Aylarca yankılanan. İşte kötü yola düşüşümün başladığı gün. Nasıl mı? Eve gidip sabaha kadar ağlayarak, şarkıya, bize, zaten bildiğimiz saçmalığa.

Sana diyorum Burger King. Bana son kez sevgiyle ama umutsuzca bakan sana diyorum. Ben de anılarımla mutluyum, hadi bakalım. Herkesin kafasına göre yaşadığıysa bu, benim kafam inan çok büyük.

Üstte susamlı ekmek, çok sert, diş kırıyor. Ortada bol soslu köfte ben, sosundan neredeyse yenmiyor. Alttaki ekmekse sostan ıslanmasını bilen, ama köftenin hiçbir zaman kaymaması için her zaman orada olacak olan, yeterince katı, yeterince dişe gelir. Hayat bir hamburgerse, ve herkesin kafasına göreyse, benden iyi köfte olmaz.

Peh.