Hayatlar Kirlenirse Hikayeler de Kirlenir

Beyazıt otobüsünde yaklaşık 6 ay kadar önce karşımda oturan bu fotoğraftaki amca. Yaşlılara üzülmem ben, hoşuma da gider onları izlemek aksine. Kendimi onların yaşında düşünürüm hep, her seferinde çoğundan daha iyi durumda olurum diye düşünürüm, en azından komik bi tipim olur, karakterim değişmezse tabii. :) Bu adamda karşıma oturduğu anda beni ağlatan şey elindeki galeta poşeti oldu. Cep telefonuyla çektiğim için pek net değil; ama orada işte.

Adamda bir şey vardı, iyi giyimliydi, vücudunda görünen bir sıkıntı yoktu, sert bakışlıydı ve sürekli dışarıyı izliyordu. Benim için gizem doluydu ve trafik yüzünden her zaman sızlanarak gittiğim 50 dakikalık yolculuk bana bi macera gibi gelmişti o gün. Adam ya da ben inene kadar elindeki galeta poşeti ve duruşuyla ilgili ne kadar teori üretebilecektim acaba? Çözmeliydim.

Çok fazla ürettim tabii ki. Çapa'ya hasta ziyaretine gidiyordu; hayır inmedi. Midesinde problem vardı, içi kazındıkça birkaç tane ağzına atıveriyordu, ama paketi hiç açmamıştı. Doktorun verdiği diyeti uygulaması için karısı zorla eline tutuşturmuştu belki. Belki de karısı yoktu, zalim gelini ve oğluyla yaşıyordu, gelini ona az yemek verdiği için kendine bunlardan alıp karnını doyurmaya çalışıyordu. Ya da gelini onu o kadar önemsiyordu ki diyetine uysun diye o tutuşturmuştu eline, çünkü karısı yoktu. Evet artık inanmıştım karısının öldüğüne. Karısı öldüğünden, oğlu ve geliniyle birlikte yaşamaya başladığından beri böyle sert bi ifade oturmuştu suratına. Yalnız kaldığında pencereden bakıp güzel günleriyle bugünlerini kıyaslıyordu sürekli. Ama galetayı neden almıştı? Neden başka bir şey değil de galeta. Ananemi düşündüm, bu adamla evli olsaydı belki de anlaşırlardı dedim. Çünkü ananem de yatağının başında hep bir paket galeta bulundurur. Ne bu bee? diye sorduğumuzda da "Aman gece içim kazınıyo, karışmayın bana." der. Ama dışarda taşımak, hem de poşette bile değil. Böyle paketiyle. Neden?

Yol boyunca hiç açmadı paketi. Madem yanında taşıyorsun 50 dakika içinde hiç mi açmazsın? Açmalısın! Açmadı. Okulun oraya geldiğimde ayağa kalkıp düğmeye bastım, adamı şöyle iyice bi süzdüm, bakalım başka ayrıntı var mı diye. Çok üzülmüştüm ve ağlamıştım ilk oturduğunda, fotoğrafını da gözyaşlarımı siler gibi yaparak çekmiştim zaten. Gerçi adam dönüp bakmadı bile ya, neyse.

Fakültenin kapısından girerken hikayeyi iyice oturttum kafamda, çünkü oturtmasam huzurla güne devam edemeyecektim. Karısı öleli birkaç ay olan Amca lakaplı adam, oğlu ve gaddar geliniyle yaşamaya başlar. Kocası işten gelene kadar bütün gün Amca'ya yemek vermeyen gelin neyse ki düzgün bir erkek çocuğu doğurmuştur. Torun lakaplı çocuk dedesini çok sevmekte ve bu duruma çok üzülmektedir. Annesini babasına ne zaman şikayet edecek olsa annesinden dayak yiyen Torun, bu işe bir çare bulmak için düşünür. Harçlıklarını biriktirip gün içinde aç kalan dedesi Amca'ya her hafta bir paket galeta alır. Bu sistemi kısa bir süre devam ettirdikten sonra amca bir gün odasında Gelin lakaplı gelinine yakalanır. Gelin kızar, paketi Amca'nın elinden alır ve çöpe atar. Bu işi yapanın oğlu Torun olduğunu öğrenince onu da bi temiz döver. Amca ağlayarak eşyalarını toplamaya başlar. Bunu gören Gelin, "git nereye gideceksen, ayak bağı oluyorsun bana zaten." diyerek Amca'yı kovar. Amca o kadar üzülür ki eşyalarını bile almadan ağlayarak evden kaçar. Arkasından elinde bir paket açılmamış galetayla Torun koşar. Dedesine son kez sarılıp verir paketi. "Beni unutma Torun, seni seviyorum." der Amca Torun'a. Arkasında ağlayan Torun'u bırakan Amca, yıllardır Beyazıt'ta küçük bir dükkan işleten dost lakaplı adama gitmeye karar verir. O onu asla yarı yolda bırakmaz çünkü. Elinde açılmamış galeta paketi, yüzünde üzgün sert gururlu ifadeyle pencereden bakıp bunları düşünür...

Bu hikayeye göre mutlu son olasılığı yüzde elli. Mutlu olma olasılığımız zaten hep yüzde elli. Amca sonunda hepimizden biri olmuştu işte. Yollarımıza devam ettik. Umarım Dost iflas edip dükkanını kapamak zorunda kalmamıştır.