Öpücükler Kondurdum Dondurma Yanaklarına

Öpmek eyleminin garipliği kafamda şimdi. Dudaklarını birinin dersine değdiriyorsun ve bundan zevk alıyorsun. Zevk almasan da hoşlanıp sırıtıyorsun işte; sonuçta iyi bi ruh haline bürünüyorsun saniyelik. Öpülen de farkındaysa ve öpen dudakların sahibine değer veriyorsa bu hoşuna gidiyor.

Uyuyorsa sırıtabiliyor yarı-bilinçsizce. Uyumuyorsa karşılığında o da diğerinin herhangi bir yerindeki deriyi öpebiliyor, ve zevk katlanarak çoğalmış oluyor. Öpmek, öpüşmek neden böyle önemli bir hal alıyor? Neden bazen sorulan zor sorulara cevap vermemek için kaçışı öpücükte buluyoruz? Konuşan dudakları susturmak için neden öpücüğü kullanıyoruz? Madem böylesine güzel bi duygu durumu getiriyor, neden daha az iyi amaçlarla kullanıyoruz bunu? İnsanız diye değil mi?

İnsan olmaktan bazen sıkılıyorum. Yaptığımız her şeye sebep gösterebiliyoruz insanlığımızı, varlığımızı. Annelik bile insanlıktan geliyor, dahası yok. Ölüm için yaşadığımız hayatımızda en azından karşılık beklemeden veya amaçsız yaklaşalım derilere birleşen dudaklarımızla; dokunduğumuz anda da o ince sesi çıkararak ayıralım dudaklarımızı. Öpmek olsun, güzel, zevkli olsun.