Just an Ordinary Day?

Dediğim gibi romandaki ateşli sayfaları da okuduktan sonra-ki pek de beğenmedim, daha ayrıntılı beklemiştim :P- esti yine Taksim'de bir gece. Hep gülüyorum evet; ama herkes hep gülmüyor benim gibi, göze batıp sıkıyordu kahkahalarım. Dün öyle değildi, birlikte güldük, nedensizce hep beraber güldük. Uçup giden gençlik belki son kezdi ama damarlarımızda hızlı hızlı öyle bir gezindi ki... Ben mutlu oldum. Tanıştığımıza sevindim, iyi vakit geçirip geçirttiğimizin de bilincinde olarak son yediklerimi şöyle bi kusuverdim. :) Sonra uzunca bir uyku. Artık son, ve umrumda değil sınav sanki. Şimdi yine gider, içer, kusar, uyurum, yarın da boka batarım. Bu öyle böyle bir umursamazlık değil. Göremediğim havayı izlemek bile daha akla yatkın geliyor, neyse ki okuyorum son bir kez. Küçük bir mola verdim işte. Bitiricem bu notları da, büte kalırsa da kalsın of, uğraşamam. Lost'um da iniyor, izleyip sızarım işte. "Ne biçim bi hayat bu?" dedi bugün Serhat, cevap vermeye korktum herhalde, geçiştirmeye çalıştım. Beni mutlu ediyor son zamanlarda bu hayat. Ondan sıkıldığımı söylesem de yalandır. Bazen anlık düşüşlerim oluyor. Akşam kafam iyiyken çocuğumun adını "Çimen" koyamayacağımı düşündüm, bozuldum kendi kendime. Benim bir tane çocuğum olacaktı adı da Çimen! Gündüz ıslak mendilde Ali'nin kokusunu alıp, gece de hayalini birlikte kurduğumuz Çimen'i kaybettiğimi anlamak koydu. Mutsuz etmedi o an öyle sansam da, sadece hep iyiye gitmediğini hatırlattı. Şimdi bunu hatırladığımdaysa daha da mutlu oldum mesela. Oha benim kadar mutlu olmaya açık biri daha var mı acaba? Ottan boktan mutluluklar çıkarıyorum, her boka gülüyorum bi işime yarayacakmış gibi. İyi mi kötü mü gelecek bilmiyorum valla, banane! Gülmeye devam edicem. Güzel bi geceydi, kötü bi gece şimdi de. Olsun. Yuh Lost indi, ben gittim. :)
It was not an ordinary day, i believe so and you must believe it too. :*