Hele Sen Hiç Okuma!

Uzun süredir üzgünüm

"Sen her şeyi hak ediyorsun!" "Sen yaşayarak öğrenenlerdensin!"

Ne Can'ın ne de annemin kötü niyetleri vardı bu cümleleri söylerken. İyi tarafından bakabilerek söylediler tabii ki; ancak cümleler o kadar kapsamlı ki ve ben o kadar fazla zorluk çekiyorum ki artık hepsini kendim yarattığıma inanmaya başladım bu cümlelerden sonra.

Evet her şeyi hak ediyorum. Bana sevgisini veren insanları görmeyi de hak ediyorum etrafımda; bana elinin tersiyle kocaman bir tokat savuranların hırs ve nefretini de. Zira o kadar çok açtım ki kendimi, o kadar seçici olmadan gülerek karşıladım ki hepsini, kimi "deli" dedi vurdu, kimi "deli" dedi sevdi işte. Bir yandan ben kibarlık ve saygı gösterilecek bir insan, hatta gerektiğinde Simay hanım da oldum; aynen hak ettiğim gibi. Öte yandan yine aynen hak ettiğim gibi, yürürken kitap okuyor diye dalga geçilip, sen bana fazla iyisin diye itilip, sen ne bilirsin diye dayak atılıp, kısacası "gel gel sen de vur bak" diye oyuncak edilen bir insan da oldum.

Mor gözümü öpmeni de hak ediyorum işte, gözümün morartılmasını hak ettiğim gibi. Veriyorum ve alıyorum. Benim hayatım böyle, böyle de gidecek. Bende kötülük, yalan süzgeci yok, bende saygısız ve düşüncesiz insanlara kapatılan bir kapı yok; bende kapı yok, ortadayım, öylece duruyorum. Bir defasında rüyamda bir kadının çamura atılıp dövüldüğünü gördüm, ayakkabısının topuğu kırılmış, bembeyaz gömleği pislik içinde kalmıştı, dayak yiyordu ama durmuyordu, kaçmaya, darbeleri engellemeye çalışıyordu. O sıralar bir ayyaştım ben de bütün gece Galata'nın dibinde ağlayarak şarap içen bir pisliktim, gerçekten. Bilinç altım beni o kadını kurtarmak için çamura atlamaya itti rüyamda. Beni çamurda gören adamlar bana vurmaya başladılar, canım acıdı ama inlemekten başka bir şey yapmadım. Rüyamlarımdaki sinema efektlerini çok seviyorum, bunda da kadının toparlanarak uzaklaşıp otobüse yetişmesini gördüm slow motion olarak. Çok uzun zaman önce gördüğüm bir rüyaydı, şimdi hatırlıyorum, ama doğru hatırlıyorum. Ben buyum, ben acı, sevinç, kahkaha ya da ne bileyim kahır üst limiti olmayan biri gibi görünüyorum.

Nasıl olsa atlatır, nasıl olsa bir yolunu bulur, bu neşe daha ne ki, o daha nelere gülecek acaba diye iç geçirmeler duymaya başladım. Yanlış değilsin, ben böyleyim.

Başkalarının deneyimleri ancak ağzımı açıp şaşırmama, o başkasıyla empati kurup üzülmeme ya da sevinmeme yol açıyor. Bana bir şey öğretmiyor. Büyük sağlık sorunları yaşamış biriyle konuşsam bile oram buram ağrıyor diye şikayet etmeyi durduramıyorum. Ya da annesinin memesinden süt bile içememiş biriyle konuştuktan sonra üf annem de çok oldu diye şikayete devam edebiliyorum. Doğru söylüyorsun anne, ben yaşamadan gerçekten öğrenemiyorum.

Ben dizlerim çürümeden tekme yemenin ne olduğunu bilemedim; üç beş alıntısını okuyup, onu öven insanları dinleyerek Camus'nün şahaneliğini bilememem gibi. Kibar, saygılı ve kendine gerçekten inanan insanların aslında hiç var olmadığını düşündüm mesela, Can'ı tanıyana kadar. Suyun altında nefes almaya çalışırsam boğulabileceğimi ancak bunu yaparak anladım. İlk okulda deneyini yapmasaydık yağın, suya karışmayacağına da asla inanmazdım, kim ne derse desin.

Bazı zamanlarda yaşayarak öğrenmenin avantajını yaşayabiliyorsun, ama böyle şehirlerde böyle insanlarla yaşıyorsan o kadar hızla geçen zamana kişisel tecrübelerini sığdıramıyorsun, kabul etmiyor. Yaşamadan, denemeden bilmenin ya da biliyormuş gibi yapmanın ezikliğini yaşıyorsun. Ben yaşayamıyorum. 26 yıldır yaşıyorum neredeyse ve hala hazıra konamıyorum.

Yaşamadan öğrenemiyorum annem, doğru söylüyorsun. Belki dediğin gibi bu beni daha da güçlü kıldı ve kılıyor; ama zamanın gerisinde, nefret ettiğin bir şehirde yaşamak için bu güç hiç yeterli değil.

Napıyoruz, ne için yapıyoruz, biliyor musun? Hiçbir şey yapamıyoruz, ve bunu kendimiz için kendimize yapıyoruz. Çünkü aslında o çok söylenen söz yalan çıkıyor artık; başka bir hayat mümkün değil işte!