:)
En başından biliyor olsaydım nasıl yaşamam gerektiğini, bu kadar renkli olmazdı hayatım. Bu kadar çok yanlış insan tanımasaydım, bu kadar doğru düşünmeyi asla öğrenemezdim. Klasik gelebilir bu acı yaşayarak öğrenme cümleleri ama doğruluğu tartışılmaz; deneyimle sabittir.
Mutluyum ben, ama memnun değilim. Doğam gereği asla memnun olamayacağım için mutluluğa oynuyorum zaten. Oluş diye birini tanımıştım birkaç yıl önce. Onunla konuşmuştuk mutluluk ve memnuniyet üzerine. Aralarında ince bir çizgi olamayacak kadar ayrı yerlerde duruyorlar böyle; yine de aynı cümlede kullanacak kadar yakın hisler uyandırıyorlar. Kısacası mutluyum, ama memnun değilim ben.
Gerçek ve keyifli sohbet edebilen insanları özlüyorum. Beyninden geçenleri dudaklarından çıkarabilen insanları seviyorum ben. Evet bırakalım da biraz temizlensin ortalık zaman zaman. ;)
Kayıtlar
5 Yorum:
pişmanlık duygu israfıdır ve hiçbir şey ifade etmeyen bir insanla vedalaşmak, artık bir şey ifade etmeyen nesne ile vedalaşmak gibidir. atarsın çöpe, açıklamaya gerek yok bence, çünkü nesneler soru sormasa bile insanlar soru sorar :)
Sessizlik bana göre değil, cevabını bilmediğim bir şey soracak değil ya kişiler. Pişman olmayı da seviyorum hem ben. Çok sonrasında tabii. :)
sessizlik mis gibi. hem ne demiş şair, yalnız kalmayı beceremeyen insan, sosyal olur mecburen :)
”sessizce fısıldadı “hep mutlu ol” içimden cevapladım “sen hiç mutlu olma” ” … şimdi kim kimi daha çok seviyor acaba…
mutlu ol diyen mi olma diyen mi ???”
İkisi de samimi değil, rol kesiyorlar ve yalan söylüyorlar. Sevginin gereklerini bilememiş Küçük İskender. ;)
Yorum Gönder