Her Gün Son Günmüş Gibi

Aralık 2005, son final, sanırım Mitoloji sınavı. Geceden buzlandırıp okula getirdiğim vodka-şeftaliyle kutlama yaptım kendime Hergele'de. O zamanlar yarını düşünmüyorduk. Bu günlerin geleceğinden hiç haberimiz yoktu. Bu düzen böyle gidecek sandık. Hep özgür kalırız... Şimdi fakültesine giren insanların çantasında sandviç ve ayran var diye suç duyurusunda bulunuluyor.

Bi’ gün, “Anne, gerçekten mi? Sen de mi içki içebiliyordun?” diye bir soru duyacağımı düşünüyorum. Düşünüyorum; Can, "Osmanbey’den geçerken seni alırım", diyecek ama beni tanıyıp yanıma yanaşması için gözlerimin içine bakması gerekecek. Dur ya, tek başıma sokakta ne işim var ki!

Bir kesimin inançlarını rencide edecek sözler söyleyenleri hapse atıyorlar ya bu ara; bizim özgürlüğe olan inancımızı baltalayan bu insanlar neden hâlâ asılmıyor? Şikayet edecek bir tarafımız yok çünkü. “Sen sus, sen kadınsın!” diyen hakimler mi yargılayacak bu insanları?

Şimdi, her günü son günmüş gibi mi yaşamalıyız yani? Tek bileğine takıldı diye şu kelepçeyi lütfen aksesuar sanma artık!