Masam Kalmadı, Hayır Yok

Neden bir şeyler yapamıyorum? Neden söndüm? Neden böyle dağınıklaştım? Neden yalnız değilim? Neden bu küçücük kutuya tıkılıp sadece bekliyorum?

Zannettiğin gibi bir başarı elde etmek o kadar zor değil. Kendini göstermek, hem de bir şeymişsin gibi; ya da elini beline koyup "Burada benim borum öter," demek. Hiçbiri zor değil. Sorun şu ki; ben üşeniyorum, o üşenmiyor, şu ise yapmak zorunda. 

Değişimin insanmış gibi yürüyüp bana gelmesini bekliyorum bu aralar. Oysaki çok gülüyorum, eğleniyorum, bir sürü sıkıntım var ve hepsiyle başa çıkıyorum. Değişimin ve düzenin içimde yattığını yeniden hatırlayana kadar, gidene kadar böyleyim. Yatağın içinde bir kedi sadece.