Beni Bir Tek Sen Anlarsın

Bazen böyle telefonlar alıyorum, bazen de mail ya da mesajlar. Ne kadar tuhaf. Hayatının belli bir bölümüne tanıklık ettiğim birileri bin yıl gibi uzun bir süre sonra bile geri dönüp anlaşılmayı bekliyor. En çaresiz kaldığı anda tanıdık bir yüze, sese, ele başvuruyor. Bunu ukalalık olsun diye söylemiyorum. Tamam, insanların "bir tek sen" ile kurduğu cümleleri seviyorum herkes gibi; ama kendimi bu kadar anlaşılmaz bulurken başkalarında böyle izlenimler bırakmak gerçekten garip. 

Benim bunu söyleyebileceğim kimse yok mesela. Neden yok? Bilmem, kısım kısım beni tanıyan, anlayabilecek insanlar geliyor aklıma; ama ben dibe çöktüğümde başkalarını da benimle çekmek istemiyorum sanırım. Hayır, bu haksızlık falan da değil, belki o ele uzansam dibe çökmekten de kurtulurum; yapamıyorum. Bana ağır geleni başkasıyla paylaşamıyorum. Asla hiç kimsenin tam anlamıyla beni anlayamayacağından emin olduğum için böyle zamanlarımda yıllar öncesinden birine telefon açamıyorum. Belki bir ihtiyaçtır bu, belki gerçekten rahatlatıcı bir etkisi vardır; ama yapamıyorum.

Beni arayanları ise dinlemeye ve anlamaya devam ediyorum. Çok mu iyi yürekliyim? Hayır! Bazen sırf anlaşılmaya çalıştıklarında bana dönmeye yeltenen insanları bencilce hakaretlerime de boğuyorum. Telefonu kapatıyorum, tekrar çalıyor. Kesinlikle iyiliğimden değil, müthiş bir beynim, inanılmaz bir empati yeteneğim de yok. Anlıyor muyum? Bana kalırsa evet, ama aslında anlamıyorum. Benim "beni bir tek sen anlarsın," diyebileceğim kimse yoksa ben de o kimselerden biri değilim bence.

Dün sabah alelacele bir öykü yazdım. Sonra yıllar boyunca kulağımın bir köşesinde bana "seni bir tek ben anlarım," diye fısıldayan sesin aslında benim sesim olduğunu anlayıp kendi içimde ufak bir aydınlanma daha yaşadım.

Seni bir tek sen anlarsın, bu bile çok zorken ben...