Ben varlığını sorgulayan, her gün, "tamam ulan varım da neden buradayım?" diye sorular soran biri olarak yokluğumu hiç sorgulamadım. Bi yerlerde bulunmaya çalışmadım, kendimi olduğumdan farklı göstermedim ve hiçbir zaman yatağıma kendimi attığımda içine girdiğim dünya dışında herhangi bir şeyi kendime dert etmedim. Derdim kendimle ve bunun dışındaki zorunlu yaşamım hiç umrumda değil, gerçekten.
Sen "ama ben neden şurada yokum?" diye kendini yakışmadığın yerlere sokmaya çalışırken ben bana büyük gelecek ayakkabıyı hiç denemedim. O yüzden küçük gelecek olanı da denemeye yeltenmiyorum.
Kurtulmaya çalıştığım bir mecburi hayatım var. Tüm çabam bunun için. Yoksa aman işimi düzgün yapamıyorum, ah efendim narin bedenim bu işi kaldırmıyor artık diye söylenmiyorum ben her akşam. Oturmuyor üzerime, oturmayacak da.
Kurtulmaya çalıştığım bir hayatım var, bana dar geliyor, içine sığamıyorum, işte bu yüzden umrumda bile değilsiniz. Ben sinirimi yazarak, konuşarak, şarkı söyleyerek geçiririm zaten. Dert değilsin, değilsiniz. Söylemek istediklerimi çok yakın zamanda içtenlikle söylemeyi diliyorum.
İyi gece canım.
Oh amaan...
Kayıtlar
