Allah Yarattı Demicem...

Bankada sıra bekliyorum, 15. dakikadan sonra dayanamayıp yere oturdum. Küçüğün biri geldi yavşak yavşak: "Abla sen deden buda oturuyosuuuun?" diye sordu. Suratına baktım, ifadesinden hoşlanmadım. Ters ters baktım ve kafamı çevirdim. Çocuk annesine koştu, bacağına yapıştı. Annesi de gelip utanmadan "Çocuğumu niye korkutuyosun?" dedi. Yavaşça kulaklığımı çıkarıp, "Perdoon?" dedim. "Cevap versen nolucak, ne korkutuyorsun çocuğu?" dedi. İçim küfretmeye o an başladı da sakin durayım dedim. Sonuçta beni ilgilendirmez, o çocuk bana sempatik gelseydi alır kaçardım bile, ama sevmedim, sevmek zorunda da değilim. Cevap vermeme hakkımı kullandım, vermeyeceğimi de bakışımla belli ettim. Kadına bunu insan gibi açıklayınca da iyice çıldırdı. Neymiş efendim o daha çocukmuş, kötü davranmamalıymışım. Ben davranmadım bile senin çocuğuna be kadın!

Dayanamadım dedim ki "Çocuk diye sevgiyi ilgiyi garanti altına alıp yaşayamaz bi insan. Böyle yetiştirirseniz, herkesten ilgi bekleyerek büyürse sevgisiz insanların varlığı arttıkça etrafında çocuğunuz intiharın eşiğine gelir. Siz çocuğunuzu yetiştirdiğinizi sanıyorsunuz ama öldürüyorsunuz." Anlamasını beklemedim tabii ki, o da aksine kavgaya yanaştı, "ne diyosun sen bee?" diye. Sonra "her şey o kadar da güzel değil" dedim çocuğa aynı gıcık ifademle ve kulaklığımı taktım kadına sırıtıp. Müziğin sesini açtım ve kadının konuşmalarını duymadım sonra. Orda birilerine dert yanmaya devam etti.

Hayatımda belki de ilk kez bu kadar iyi ifade ettim kendimi toplum içinde, tamam belki anlamayacak bir insana oldu ama olsun. Verdiği tatmin orada sıra beklediğim 1.5 saati sildi süpürdü zaten.

Umarım çocuğun o küçük kafası algılayabilmiştir biraz da olsa. Biz böyle yetişmedik anacım, doğru düzgün bilsin onu sevmeyen insanların da olduğunu. Benim yaşattığım travma çok daha küçük kalmıştır ilerde yaşayacağından.

Ah bee yazıklık insancıklarız hepimiz.