Bi' Sorum Var

İnsan tanımaktan bıkmıyorum galiba. Dünyada beni en çok sinir edecek şeyler zaten insanlarken ben hala inatla insan tanımaya çalışıyorum. İnat mı hırs mı bilemem. Keşke başka güzel konularda olsaydı bu hırsım. Ne bileyim mesela kitabımı yazsaydım, zaten tanıdığım insanların üstüne master yapsaydım gibi gibi...

Böyle olunca, hırsım saçma sapan şeylere yönelince kafamda bir sürü soru beliriyor. İki-üç gündür sadece şunları düşünüyorum mesela: Utanıyor musun? Korkuyor musun? Yoksa en fenası üşeniyor musun? Kendi kendime düşündüğüm için cevap alamıyorum tabii. Ancak empati kurabiliyorum. İnsanlar güzel şeylerden neden uzak dururlar? Ya da sonunu görmedikleri yollara neden sapmazlar? (ki gidecek başka yol da yoktur, onlar öylece boşlukta süzülmeyi tercih ederler) İnsanlar neden onları heyecanlandıracağını bildikleri şeyleri görmezden gelmek için kasarlar? İnsanlar ne biçimdirler böyle ya, saf ayağına yatmak ne kadar eğlenceli olabilir ki? İnsanlar görerek ve gördüğünü göstererek saatlerini geçirmektense neden boşverirler? İnsanlar neden üzerler, neden sinir ederler?

Olumlu olan her şeyi anlayabiliyorum. Kasten ya da değil, ama sonuçta olumlu işte, fazla düşünmeye gerek yok. Bu aynen sevgilinize sürekli "Beni neden seviyorsun?" diye sormak gibidir. Ancak olumsuz kararları ve tavırları anlamıyorum. Kasıt var mı yok mu çoğunda çözüyorum ama böyle çözemediğimde deliriyorum. Yani kötü olurken ne mesaj vermek istiyorsun? Utanıyorsun da mı kötüsün? Korkuyorsun da mı kötüsün? Üşeniyorsun da mı kötüsün? Yoksa sadece ve hep kötü müsün?

Çözmek için varımı yoğumu vermem elbette; sonuçta çok insan var şu salak dünyada; ama önemli ki soruyoruz, bir şey biliyoruz ki soruyoruz. Çile bunlar, oysa hayat ne kısa ve ne saçma aaa!