Tek Kuruş Etmeyiz

Ne ilginç ayaklar. Dokunamam, benimkilere bile. Değişik çünkü, insana ait değiller gibi. Ama sanırım artık insana ait hiçbir şey kalmadı kafamda. Ayaklarını okşayıp uyumak belki yapılması gereken, "kışın benim ayaklarım çok üşüür" dersin ya dudaklarını öne uzatıp yaşın 3,5muş gibi. Evet ısıtılır, yakılır, her kıştan farklı olur bu kış belki de. Ne için yaşıyoruz ki zaten? Ölümü izlemek ve sıramız geldiğinde ölmek için işte. Adın kalmasın, yazdıkların melodilerin kalmasın, sana lazım bir şey yok bu dünyada, bana da, kimseye de. Bırak sadece ısınalım, bağıralım, kan çıkartalım, gülelim ya da ağlayalım. Sadece bırak, evet düşünecek bir şey yok, insanız durmuyor kafamız ama gerçekten yok; o yüzden bırak git. Meditasyon gibi de değil, medite yaşamak(nasıl bi yaşamak oldu bu?). Aman ne bileyim işte, bir varmış bir yokmuş diyecekler yarın bizim için. Sıkıntı doğurmak neden? Madem aldık başımızı gidiyoruz, zevk için gidelim, zevkle gidelim. Bu an neden? Ayaklarımızı ısıtalım.