Yelele

Atlar kadar güzel canlılar var mı? İnsanlar hiç böyle güçlü, karizmatik, güzel ve şekilliler mi? Diyeceksin şimdi; "Çirkin, sakat, bakımsız atlar da var bıd bıd" diye. O zaman diyeceğim ki çirkin, sakat, bakımsız insanlar da var. Bahsettiğim mükemmellik değil zaten, enlik. En iyisi onlar işte. En güzel atlar! Yaşasın atlar! Çok heyecanlandım. :) Ölü bir atı dünyanın en yakışıklı erkeğine tercih ederim mesela.

Dur ya napıyorum? Edilir mi? Adımız sapığa çıkmasın! Ben korkarım zaten. Ayrıca dünyanın en yakışıklı erkeğine haksızlık olmuyor mu? Gücenmesin. Gücensin aman. Tamam hala bir atım yok, hatta bizim oralarda arabasıyla poposu arasındaki bir çuvalda biriken bokuna koca gün kuyruğunu daldırıp çıkaran atların kuyruğunun sallarken omzuma çarpması dışında da bir temasım, yakınlığım olmamıştır atlarla. Ama binesim vardır, dokunasım... Eminim onların da beni uçurası vardır, çığlık çığlığa kontrolü kaybettikten sonra beni sırtlarından atası da vardır atların. Beni severler, çok severler. Dünyanın en yakışıklı erkeğine onları tercih etmesem de severler. "Yaşasın!" derler Simay gelmiş. "İyi ki gelmiş, şimdiye kadar hiçbir hayvanı sevmemiş de bizi doldurmaya gelmiş." derler. Desinler. Onlara demem "Siz hayvansınız." diye, hissettirmeden severim. Gerçi bilmiyorum, hiç hayvan sevmedim. Ama atlar... Valla anlamazlar bile farkı. Ya da çok anlarlar farkı, kendilerini insan sanıp bocalarlar belki. O zaman da öğretirim "Atsınız" diye. Atlar... Benim bir tane olsun yeter. Ama kocaman olsun, soylu falan umrumda değil. Dimdik dursun. Ve benim olsun, bana ait at. "Ata bak benim." derim, hava atarım da binerim bile.

Aman yok yapamam, kimi kandırıyorum. Ama olsun işte, atım olsun. Dünyanın en yakışıklısı da senin olsun. Neyse büyük konuşmak haddim değil, hele bi o gün gelsin de, düşünürüz. :P

*Kızma koca biygirim, bilin yalnız seni severim*

Tanrılaaar, iyi ki Trakyalıyım hehe :)

Kafam; Kıyma Makinesi

Bugün adamın birinin köpeğini kürek zannettim, hem de tekerlekli kürek! Üstelik üzerinde belediye üniforması falan görmeyince de ağzımı büküp "Bi insan niye küreğini taşır ki? Öf böyle de hava mı atılırmış? Baksana bi de tekerlekli, nerden bulduysa..." diye söylendim içimden. Küreğin köpek olduğunu anlamadım tüm bu saçmalıkları düşünmeyi bitirmeden. Kendimle dalga geçtim sonraki adımlarımda da. Sonra da kendimi cezalandırmak istedim. Hayvanlardan korkuyorum ya, gidip sinsice yaklaşıp köpeğin kürek olduğunu düşünüp kuyruğuna hafifçe dokunacaktım. Kürek de aslında öyle sevimliymiş ki, minik kahverengi fıldır fıldır. Seven insansan yat yuvarlan, o kadar.

Kendimi cezama hazırlarken karşıdan "Ayy ne şekeer!" diye yırtınarak bir kız geldi, doğal olarak küreğin sahibine sıcak bir bakış atıp köpeğe yumulmaya çalıştı. Tam kulaklarından tutup suratını sıkıyordu ki adam adımlarını hızlandırdı, küreği sapından çekti ve kıza bakarak "çık çık çık" yapıp uzaklaştı. Arkadaşlarına rezil olan kız da toparlamak için doğal olarak "Ay yedik sanki köpeğini bıd bıd bıd" dedi. O kadar hoşuma gitti ki adamın kızı aşağılaması. Beslediği hayvanıyla kızlara hava atan erkeklere gıcık oluyorum. Bu numaraya tav olan ağzı açık kızlara da. Dokunacaktım dedim ya, yok ben onlardan değilim. Ağzım kapalıydı ve adam anlamayacaktı bile. Hatta kürek bile anlamayacaktı. Sonuçta o bir kürek ve kuyruğu olduğunu bile bilmiyor.

Yine de vazgeçtim. Cezamı para cezasına çevirip kendime üç tane kitap parası verdim. Yeniden Peride Celal okumak güzel olacak. Daha ikinci sayfadan kendimi sokaklarda avare avare dolaşan, balık etli, entarili, kızıl uzun örgülü saçlı bir ergen gibi görmeye başladım.

Neyse, kafamı biraz dışarı çıkarıp karbondioksitle doldurmayı seviyorum herhalde böyle. Körlüğüm beni eğlendirmeye yetiyor.

Parmaklıklar Arasında Kısılsın Madem Kafam

Az önce dışarıdan bir hümbürtü geldi, balkona koştum. Koskoca adamlar artık ne maçı içinse hörölö hörölö sarılmış bağrınıyorlar. Sonra çömeldim ve düşündüm. Bu adamların %99 ihtimalle yıllardır işleri, evleri, karıları ve çocukları falan var. Benim işim yok, evim yok, kocam çocuğum yok. Ama bu adamlar...